Wybrany przez ESA jako jeden z 11 przyrządów, które znajdują się na satelicie BepiColombo, eksperyment MERTIS umożliwi sporządzenie mapy mineralogicznej powierzchni Merkurego z rozdzielczością spektralną mniejszą niż 500 metrów. Spektrometr będzie pracował w zakresie promieniowania podczerwonego.

Start misji BepiColombo nastąpił 20 października 2018 roku z europejskiego poligonu w Kourou z Gujany Francuskiej przy użyciu rakiety Ariane 5. Podróż do Merkurego zajmie 7 lat. Obecnie po starcie sonda BepiColombo przechodzi czterodniowy okres LEOP (Lounch and Early Orbit Phase), w czasie którego włączane są i testowane jego instrumenty i systemy kontrolne, w tym panele słoneczne i anteny komunikacyjne. W listopadzie rozpocznie się tzw. Commissioning Phase instrumentów naukowych, podczas której zostanie włączony do testów również spektrometr MERTIS.

Szefem (Principal Investigator) projektu MERTIS (MErcury Radiometer and Thermal Infrared Spectrometer) jest Prof. Dr Harald Hiesinger z Institut für Planetologie (IfP) w Münster, Niemcy. Instytut blisko współpracował w przygotowaniu eksperymentu z dwoma ośrodkami DRL w Berlinie: DLR-PF i DLR-OS. Poza tym w projekcie zaangażowani byli liczni podwykonawcy odpowiedzialni za różne prace projektowe i wykonawcze.

Jednym z kooperantów było Centrum Badań Kosmicznych. W Zakładzie Teledetekcji powstał system (tzw."pointing unit" - akronim MPOI) wyznaczający kierunek pomiaru spektrometru MERTIS dla realizacji pomiarów spektralnych powierzchni Merkurego i procedur kalibracyjnych instrumentu. Kierunki realizowanych przez spektrometr pomiarów to: powierzchnia Merkurego i tzw. "deep space" oraz 2 ciała czarne o temperaturach 300K i 700K. Poza ostrymi wymaganiami dotyczącymi miniaturyzacji urządzenia, narzucony został zakres pracy w temperaturach od -30°C do +70°C, wytrzymałość na wibracje do 40g rms i odporność na wysoki poziom promieniowania. Dokładność ustawienia kierunku pomiaru sięga 0.8 arcmin, a płaskość zwierciadła jest lepsza niż 0.4 um.

Od kwietnia 2015 lotne modele obu satelitów: MPO (Mercury Planetary Orbiter) oraz MMO (Mercury Magnetospheric Orbiter) znajdowały się w ESTEC w Holandii. Tutaj w specjalnych laboratoriach trwały ostatnie testy funkcjonalne i integracyjne dla całego systemu lotnego.

Ostatnie główne prace prowadzone w projekcie w CBK były związane z przeprowadzeniem testów modelu zapasowego SFM (Spare Flight Model). Wszystkie testy SFM MPOI zostały przeprowadzone zgodnie z harmonogramem, wykonano także szereg dodatkowych testów funkcjonalnych za pomocą EGSE z nowym oprogramowaniem, zgodnie z wymaganiami DLR. Opracowano pakiet dokumentacji End Item Data Package dla SFM. W 2014 roku model SFM został dostarczony do konsorcjum instrumentu MERTIS.

W 2012 wprowadzono zmiany do projektu modelu FM skanera, aby spełnić wymagania radiacyjne dla czujników magnetycznych. Przeprowadzono testy kwalifikacyjne oraz akceptacyjne modelu lotnego, a także zintegrowano i przetestowano model lotny zapasowy.

W 2011 wykonano i przetestowano model kwalifikacyjny QM sterownika silnika krokowego. Został również wykonany i przetestowany model lotny FM sterownika. Na podstawie wcześniejszych testów wprowadzono zmiany w modelu FM zwiazane z koniecznością poprawy odporności na radiację czujników temperatury i czujników Halla.

W 2010 wykonano i przetestowano przed-kwalifikacyjne modele PQM#1 i PQM#2, zaprojektowano nowe oprogramowanie VHDL oraz oprogramowanie dla EGSE.

W 2009 wykonano drugi egzemplarz Development Model DM#2 i przeprowadzono pełne testy funkcjonalne i termiczne.

W 2008 wykonano model laboratoryjny systemu, przeprowadzono testy funkcjonalne i termalne z użyciem wykonanego i oprogramowanego EGSE powstałego dla tego urzšdzenia. Na podstawie zebranych doświadczeń zaprojektowano pierwszy egzemplarz Development Model.

W 2007 roku trwał etap związany z opracowaniem założeń dla przyrządu (tzw.Instrument Requirement Review) oraz przygotowana została wstępna dokumentacja konstrukcyjna (tzw.Preliminary Design Review).